Je kent het vast wel. Je hebt de keuze uit twee dingen, maar weet niet wat je moet kiezen.
Zo heb ik vananvond 2 feestjes. Het ene lijkt me meteen al leuk, maar van dat andere feestje wist ik al maanden van te voren dat het vandaag zou zijn. Bovendien zag ik er meteen al tegen op. Het domme is, ik weet niet echt waarom. Ik denk omdat er heel veel mensen uitgenodigd zijn die ik niet ken. En omdat ik nou niet bijzonder hecht ben met de mensen die uitgenodigd zijn die ik wel ken. Het zijn leuke mensen, en ik vind het ook best gezellig met hun, maar ik ken hun nog niet zo goed. Te weinig zelfvertrouwen, noem ik dat dan maar. Dat is denk ik de voornamelijkste rede ik meteen al bedacht om een smoes te verzinnen, zodat ik er niet heen zou hoeven. Langzaam gingen de dagen voorbij. Ik dacht er soms aan, maar dan hield ik me steeds voor dat het nog lang niet zo ver was. Tot dat ik me ging realiseren, dat het niet lang meer duurde. Dat was ongeveer 2 weken geleden. Nu moest ik toch maar eens gaan nadenken, wat voor smoes ik zou gaan verzinnen. Ik zocht naar een uitweg. Het vervelende was, ik kon niets bedenken. En toen werd ik precies een week geleden gebeld door een vriendin. Ze vertelde me dat haar nicht een feestje gaf, en dat ze een vriendin mee mocht nemen. Dus, of ik zin had om mee te gaan. Eindelijk dacht ik, een rede om niet naar dat andere feestje te gaan. Eindelijk was er een hand die me uit het diepe haalde. En toch zei ik nee. Ik vertelde haar dat ik al wat anders had. En op het moment dat ik het haar vertelde, wist ik dat de kans groot was dat ik er toch niet heen zou gaan.
De week daarna zat ik mezelf steeds meer op te fokken met het feit dat ik nee had gezegt. Maar dat moest ik laten gaan, vond ik. Toen begon het twijfelen. Het twijfelen of ik nou wel of niet naar dat andere feestje zou gaan. Ik zou het doen. Het was goed voor me. En als het me afviel, kon ik altijd weer naar huis gaan, zei iedereen met wie ik erover praatte. En toch beslis ik om het mezelf lekker moeilijk te maken. Ik heb zelfs een cadeaubon gekocht voordegene die me heeft uitgenodigd voor dat feestje, terwijl ik dus bijna zeker weet dat ik niet ga.
Toevallig belde diezelfde vriendin weer op vanochtend. Ik vroeg haar naar het feestje van haar nicht. Of ze nog iemand anders gevonden had. Ze vertelde me dat iedereen die ze na mij had gevraagd, al wat anders had. 'En jij, heb jij zin in vanavond?', vroeg ze. Ik besloot maar eerlijk te zeggen wat me dwars zat. Ook zij zei dat ik altijd weer naar huis kon gaan, als het me afviel. Ik wist best dat ze gelijk had. Maar ik baalde gewoon dat ik er nog steeds tegenop zag. Toen bood ze aan om alsnog mee te gaan naar dat feestje van haar nicht.
En nu heb ik dus weer 2 dingen om uit te kiezen. Om eerlijk te zeggen, ik weet nog steeds niet wat ik ga doen. Maar mijzelf kennende, ga ik gewoon met mijn vriendin mee. Haar nicht ken ik ook al een hele tijd, en die vind ik ook helemaal te gek. Dus wat houd me tegen? Als dat me meteen leuk lijkt, moet ik toch gewoon voor dit feestje gaan?
Al zou deze keuze mijn motto om nieuwe uitdagingen aan te gaan wel tegenspreken. Ik zal voor oud en vertrouwd kiezen. Maar, wat is daar eigenlijk op tegen? Het andere zou ook leuk geweest zijn, denk ik. Maar daarom hoeft een nieuwe uitdaging niet altijd beter te zijn toch?
Conclusie:
Er is niets, maar dan ook niets mis, met oud en vertrouwd!
Zo heb ik vananvond 2 feestjes. Het ene lijkt me meteen al leuk, maar van dat andere feestje wist ik al maanden van te voren dat het vandaag zou zijn. Bovendien zag ik er meteen al tegen op. Het domme is, ik weet niet echt waarom. Ik denk omdat er heel veel mensen uitgenodigd zijn die ik niet ken. En omdat ik nou niet bijzonder hecht ben met de mensen die uitgenodigd zijn die ik wel ken. Het zijn leuke mensen, en ik vind het ook best gezellig met hun, maar ik ken hun nog niet zo goed. Te weinig zelfvertrouwen, noem ik dat dan maar. Dat is denk ik de voornamelijkste rede ik meteen al bedacht om een smoes te verzinnen, zodat ik er niet heen zou hoeven. Langzaam gingen de dagen voorbij. Ik dacht er soms aan, maar dan hield ik me steeds voor dat het nog lang niet zo ver was. Tot dat ik me ging realiseren, dat het niet lang meer duurde. Dat was ongeveer 2 weken geleden. Nu moest ik toch maar eens gaan nadenken, wat voor smoes ik zou gaan verzinnen. Ik zocht naar een uitweg. Het vervelende was, ik kon niets bedenken. En toen werd ik precies een week geleden gebeld door een vriendin. Ze vertelde me dat haar nicht een feestje gaf, en dat ze een vriendin mee mocht nemen. Dus, of ik zin had om mee te gaan. Eindelijk dacht ik, een rede om niet naar dat andere feestje te gaan. Eindelijk was er een hand die me uit het diepe haalde. En toch zei ik nee. Ik vertelde haar dat ik al wat anders had. En op het moment dat ik het haar vertelde, wist ik dat de kans groot was dat ik er toch niet heen zou gaan.
De week daarna zat ik mezelf steeds meer op te fokken met het feit dat ik nee had gezegt. Maar dat moest ik laten gaan, vond ik. Toen begon het twijfelen. Het twijfelen of ik nou wel of niet naar dat andere feestje zou gaan. Ik zou het doen. Het was goed voor me. En als het me afviel, kon ik altijd weer naar huis gaan, zei iedereen met wie ik erover praatte. En toch beslis ik om het mezelf lekker moeilijk te maken. Ik heb zelfs een cadeaubon gekocht voordegene die me heeft uitgenodigd voor dat feestje, terwijl ik dus bijna zeker weet dat ik niet ga.
Toevallig belde diezelfde vriendin weer op vanochtend. Ik vroeg haar naar het feestje van haar nicht. Of ze nog iemand anders gevonden had. Ze vertelde me dat iedereen die ze na mij had gevraagd, al wat anders had. 'En jij, heb jij zin in vanavond?', vroeg ze. Ik besloot maar eerlijk te zeggen wat me dwars zat. Ook zij zei dat ik altijd weer naar huis kon gaan, als het me afviel. Ik wist best dat ze gelijk had. Maar ik baalde gewoon dat ik er nog steeds tegenop zag. Toen bood ze aan om alsnog mee te gaan naar dat feestje van haar nicht.
En nu heb ik dus weer 2 dingen om uit te kiezen. Om eerlijk te zeggen, ik weet nog steeds niet wat ik ga doen. Maar mijzelf kennende, ga ik gewoon met mijn vriendin mee. Haar nicht ken ik ook al een hele tijd, en die vind ik ook helemaal te gek. Dus wat houd me tegen? Als dat me meteen leuk lijkt, moet ik toch gewoon voor dit feestje gaan?
Al zou deze keuze mijn motto om nieuwe uitdagingen aan te gaan wel tegenspreken. Ik zal voor oud en vertrouwd kiezen. Maar, wat is daar eigenlijk op tegen? Het andere zou ook leuk geweest zijn, denk ik. Maar daarom hoeft een nieuwe uitdaging niet altijd beter te zijn toch?
Conclusie:
Er is niets, maar dan ook niets mis, met oud en vertrouwd!